Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης

Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης

Χαρακτηρίζεται από έντονη κούραση η οποία όμως δεν υποχωρεί με την ανάπαυση.

Τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο βιώνουν έντονη σωματική εξάντληση με τρεμούλες, μυαλγίες, πονοκεφάλους, δυσκολία στον ύπνο, διαταραχή της μνήμης ή της ικανότητας συγκέντρωσης, μειωμένη λειτουργικότητα και ελαττωμένη ενεργητικότητα.

Διαγνωστικά Κριτήρια Συνδρόμου

Προκειμένου να τεθεί η διάγνωση πρέπει να ισχύουν τα παρακάτω κριτήρια:

1. Σοβαρού βαθμού χρόνια κόπωση που διαρκεί τουλάχιστον έξι μηνών, η οποία δεν αποδίδεται σε άλλες γνωστές παθήσεις.

2. Συνύπαρξη τουλάχιστον τεσσάρων από τα παρακάτω συμπτώματα, διάρκειας επίσης έξι συνεχόμενων μηνών:

    - Διαταραχή της μνήμης ή της ικανότητας συγκέντρωσης

    - Πονόλαιμος

    - Διογκωμένοι λεμφαδένες

    - Μυαλγία

    - Πολυαρθραλγία χωρίς οίδημα ή ερυθρότητα των αρθρώσεων

    - Κεφαλαλγία

    - Ύπνος που δεν αναζωογονεί

    - Κόπωση, που διαρκεί περισσότερο από 24ώρες, έπειτα από έντονη άσκηση.

Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης αποτελεί νόσο με ασαφή αίτια που σχετίζεται με οργανικούς και ψυχολογικούς παράγοντες.

Τις πιο πολλές φορές αφορά άτομα με χρόνια οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα, υπερβολική εργασία που δεν είναι αρεστή, κακή διατροφή, έλλειψη σωματικής άσκησης, διαταραχές ύπνου, κατάχρηση αλκοόλ ή εξαρτησιογόνων ουσιών, κάπνισμα, ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας ή διαβίωσης, έντονο στρες, κληρονομικότητα.

Πιθανοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πάθησης θεωρούνται επίσης και αυτοί που σχετίζονται με τους ενδοκρινείς αδένες και με το κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως η υπόφυση και τα επινεφρίδια ή τα ελαττωμένα επίπεδα κορτιζόλης.

Σε αρκετές περιπτώσεις την ευθύνη έχει κάποια νόσος σε εξέλιξη (γρίπη, ίωση, διαβήτης, ηπατίτιδα, καρκίνος).
Κούραση και εξάντληση μπορεί επίσης να προκαλέσουν οι αλλεργίες, ο διαβήτης, οι μολύνσεις του ουροποιητικού συστήματος, το έλκος, οι διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα, η ορθοστατική υπόταση καθώς και ορισμένα φάρμακα, όπως τα αντισταμινικά και οι βήτα αναστολείς.

Η προσωπικότητα των ασθενών διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην εμφάνιση του συνδρόμου καθώς τις περισσότερες φορές προσβάλλει τους τελειομανείς, και εργατικούς και υπεύθυνους ανθρώπους με υψηλούς στόχους, ιδίως εκείνους που επιδιώκουν τη συνεχή επιβεβαίωση.

Οι περισσότεροι γιατροί συνιστούν συνήθως γενική αίματος, ΤΚΕ,εκτίμησης της νεφρικής και ηπατικής λειτουργίας, μέτρηση των επιπέδων της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης, ασβέστιο, γενική ούρων, τίτλο αντιπυρηνικών αντισωμάτων, φυματινοαντίδραση και αποκλεισμό νευρολογικών και ψυχιατρικών νοσημάτων, ιδίως της μυαλγικής εγκεφαλομυελίτιδας μιας νοσηρής οντότητας που προκαλεί βαρειά χρόνια κόπωση.

Το Σύνδρομο προσβάλει και τα δύο φύλα, προτιμά όμως τις γυναίκες 40-60 ετών και δυσχεραίνει το ρόλο των ασθενών στην οικογένεια, το χώρο εργασίας, τις κοινωνικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες.

Η διάγνωση βασίζεται στο ιατρικό ιστορικό, την αντικειμενική εξέταση και τις εργαστηριακές εξετάσεις.

Η θεραπεία αφορά ψυχολογική υποστήριξη, πρόγραμμα προοδευτικής άσκησης και φαρμακευτική αγωγή με αναλγητικά, αντιϊσταμινικά, αντικαταθλιπτικά φάρμακα και δοξυκυκλίνη.

Ωστόσο η πρόληψη είναι το σπουδαιότερο και αφορά μια πιο φιλική για το άτομο στάση ζωής.