ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ

ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ

Οι αρθρώσεις μπορεί να παρουσιάζουν πόνο, θερμότητα, ερυθρότητα, διόγκωση μαλακών μορίων, αύξηση των αρθρικού υγρού και περιορισμό της κινητικότητας.

Με βάση την κλινική εικόνα και τον μηχανισμό γένεσης οι αρθρίτιδες κατατάσσονται σε εκφυλιστικές και φλεγμονώδεις.

Η εκφυλιστική αρθρίτιδα ή οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας και χαρακτηρίζεται από βαθμιαία ανάπτυξη πόνου, διόγκωσης και δυσκαμψίας των αρθρώσεων.
Η βλάβη αρχίζει με την απώλεια αρθρικού χόνδρου και συνοδεύεται από αντιδραστική σκλήρυνση του υποχόνδριου οστού και δημιουργία οστεοφύτων καθώς διαταράσσεται η εμβιομηχανική της άρθρωσης και μεταβάλλεται ο οστικός μεταβολισμός της περιοχής οδηγώντας σε παραμορφώσεις.

Οι αρθρώσεις που προσβάλλονται συνήθως είναι οι αρθρώσεις των δακτύλων, οι μεγάλες αρθρώσεις (ισχία και γόνατα) και η σπονδυλική στήλη.

Η οστεοαρθρίτιδα προκαλείται από μηχανική αποτυχία της άρθρωσης εξαιτίας τραυματισμού, καταπονήσεων, φλεγμονής ή λοίμωξης.

Οι φλεγμονώδεις αρθρίτιδες είναι σπανιότερες και αφορούν τις αυτοάνοσες και τις κρυσταλλικές.
Οι αυτοάνοσες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την έναρξη της βλάβης από τον αρθρικό υμένα. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η ψωριασική αρθρίτιδα, η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα και άλλες αρθρίτιδες συνήθως είναι συστηματικά νοσήματα καθώς προσβάλλουν και άλλα ζωτικής σημασίας όργανα.
Από τις κρυσταλλογενείς φλεγμονώδεις αρθρίτιδες συχνότερη είναι η ουρική αρθρίτιδα, ένα μεταβολικό νόσημα που προκαλείται από την αύξηση της συγκέντρωσης του ουρικού οξέως στον ορό του αίματος και το αρθρικό υγρό, με επανειλημμένες προσβολές οξείας αρθρίτιδας συνήθως στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού.

Η αντιμετώπιση εξαρτάται από την αρθρίτιδα και την εντόπισή της και ο σκοπός της θεραπείας είναι η υποχώρηση του πόνου και της φλεγμονής και ο περιορισμός των διαταραχών που δυσκολεύουν την κινητικότητα του ασθενή και την ποιότητα της ζωής του.