Βλαισός Μέγας Δάκτυλος- «Κότσι»

Βλαισός Μέγας Δάκτυλος- «Κότσι»

Ο βλαισός μέγας  δάκτυλος (Hallux Valgus), είναι μία από τις συχνότερες παραμορφώσεις του ποδιού. 

Το  μεγάλο δάκτυλο αποκλίνει προς τα μικρά δάκτυλα και δημιουργείται η χαρακτηριστική προεξοχή στη βάση του, το κότσι.

Καθώς το κότσι μεγαλώνει, η άρθρωση αρχίζει να προεξέχει προς  την εσωτερική πλευρά του ποδιού, με αποτέλεσμα να τρίβεται πάνω στα παπούτσια. 

Συνήθως τα κότσια συνοδεύονται από στροφή του δακτύλου, σφυροδακτυλία του δεύτερου δακτύλου ακόμη και εφίππευσή του, ενώ μπορεί να συνυπάρχουν τύλοι (κάλοι) και στα υπόλοιπα δάκτυλα. 

Οι παραμορφώσεις αυτές δεν αποτελούν μόνο αισθητικό πρόβλημα αλλά κυρίως λειτουργικό, καθώς είναι επώδυνες και δημιουργούν προβλήματα στην υπόδηση και στη βάδιση.

Συνήθως πρόκειται για κληρονομική οντότητα η οποία επιδεινώνεται από παρατεταμένη χρήση ακατάλληλων υποδημάτων, συνήθως ψηλών και στενών. 

Ενώ παρουσιάζεται μόλις στο 1% του γενικού πληθυσμού, αυξάνεται με την ηλικία φτάνοντας στο 74% στους ηλικιωμένους. 

Είναι τέσσερις φορές πιο συχνή στις γυναίκες απ’ ότι στους άντρες και είναι σπάνια σε ανθρώπους που δεν φοράνε παπούτσια.

Η θεραπεία εξαρτάται από το πόσο ενοχλητική είναι η πάθηση. 

Στην πραγματικότητα μπορεί να αντιμετωπισθεί με αλλαγή του σχήματος και του μεγέθους του υποδήματος ή του ποδιού.

Επομένως ευρύχωρα παπούτσια, διαχωριστικά δακτύλων, νάρθηκες νυκτός, ειδικά διαμορφωμένα πέλματα, ασκήσεις διατήρησης του εύρους της κίνησης των δακτύλων, καθυστερούν την εξέλιξή της και ανακουφίζουν από τα συμπτώματα, ιδίως στα πρώιμα στάδια.

Όταν η πάθηση επιδεινώνεται και η υπόδηση γίνεται άβολη συστήνεται η χειρουργική επέμβαση, ο μοναδικός τρόπος να εξαφανιστεί το κότσι. 

Το μέγεθος της παραμόρφωσης, η κατάσταση των υπόλοιπων δακτύλων, η ύπαρξη η μη αρθρίτιδας, καθώς και η ηλικία και το επίπεδο δραστηριότητας του ασθενή είναι στοιχεία που θα συνεκτιμηθούν στην επιλογή της χειρουργικής μεθόδου ανάμεσα σε πληθώρα επεμβάσεων.

Στο χειρουργείο αφαιρείται η οστική προεξοχή, αλλάζουν οι άξονες των οστών και γίνεται πλαστική στα μαλακά μόρια που έχουν ρικνωθεί ή χαλαρώσει.

Οι διορθωτικές οστεοτομίες είναι πολλές, Mitchel, Cevron, Austin, Scarf  κλπ., ενώ επιχειρείται διαδερμική  διόρθωση όταν η πάθηση δεν είναι προχωρημένη. 

Το σημαντικότερο είναι να επιλέγεται η κατάλληλη μέθοδος με επιστημονικά κριτήρια και στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. 

Πολύ αποτελεσματικές είναι και οι επεμβάσεις σε πόδια με οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν επιλέγεται η οστεοτομία, αλλά οι παραμορφώσεις διορθώνονται με αρθρόδεση, ακύρωση δηλαδή της επώδυνης άρθρωσης, ή με αρθροπλαστική κατά την οποία αφαιρείται μέρος της άρθρωσης.

Φυσικά κατά την επέμβαση διορθώνονται και οι άλλες συνυπάρχουσες παραμορφώσεις όπως η σφυροδακτυλία, η πτώση των μεταταρσίων κλπ για την επίτευξη του βέλτιστου λειτουργικού και αισθητικού αποτελέσματος. 

Η χειρουργική αποκατάσταση του βλαισού μεγάλου δακτύλου είναι μια διαδικασία που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι είναι καθοριστικοί για το τελικό αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα απαιτείται καταρχήν σωστή διάγνωση της παραμόρφωσης, η οποία θα τεθεί από το λεπτομερές ιστορικό, την επιμελή κλινική εξέταση και την ακτινολογική μελέτη. Κατόπιν ο ιατρός θα πρέπει να επιλέξει την ενδεδειγμένη χειρουργική τεχνική, η οποία εξαρτάται, όπως αναφέρθηκε, από πολλούς παράγοντες. 

Δεν υπάρχει μια τεχνική για όλους τους βλαισούς μεγάλους δακτύλους ή  για όλα τα κότσια.

Ο σωστός προεγχειρητικός σχεδιασμός, η ατραυματική τεχνική, η σύγχρονη αναισθησιολογική προσέγγιση και αναλγησία, η κατάλληλη επίδεση και οι σαφείς μετεγχειρητικές οδηγίες είναι επίσης καθοριστικά   για την ανώδυνη και άνετη αποκατάσταση του ασθενούς. 

Όλα τα παραπάνω μάλιστα διασφαλίζουν ότι η υποτροπή της νόσου αποκλείεται, κάτι που συνέβαινε παλαιότερα με την αφαίρεση μόνο της εξόστωσης χωρίς τη διόρθωση του αιτίου που την προκαλούσε.

Συνήθως ο ασθενής επιστρέφει στο σπίτι του το ίδιο βράδυ ή την επόμενη ημέρα και αυτοεξυπηρετείται βαδίζοντας προσεκτικά. Ωστόσο, η ελεύθερη βάδιση και υπόδηση επιτρέπεται σε έξη εβδομάδες, ενώ οι αθλητικές δραστηριότητες κρίνεται φρόνιμο να αποφεύγονται για χρονικό διάστημα τριών μηνών.

Πολλοί πιστεύουν ότι  η χειρουργική αντιμετώπιση του βλαισού μεγάλου δακτύλου είναι περισσότερο ένα θέμα κομψότητας και αισθητική. Όμως σύγχρονες μελέτες έχουν δείξει πως ο βλαισός μεγάλος δάκτυλος είναι με σαφήνεια κάτι περισσότερο από πρόβλημα κομψότητας και με τον συνεχή πόνο που προκαλεί  επηρεάζει την ποιότητα ζωής ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, το δείκτη σωματικής μάζας και τον πόνο σε άλλες περιοχές του σώματος.

Γιατροί και ασθενείς οφείλουν σήμερα να μην αντιμετωπίζουν το βλαισό μεγάλο δάκτυλο σαν ένα απλό πρόβλημα επώδυνης υπόδησης, αλλά ως μια δυνητική κατάσταση δυσλειτουργίας που επηρεάζει τη ζωτικότητα, τη κοινωνικότητα και τον ψυχισμό, ιδίως ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς οι ασθενείς παρουσιάζουν δυσχέρεια στη βάδιση, την ισορροπία και έχουν συχνότερες πτώσεις που μπορούν να καταλήξουν σε κατάγματα επικίνδυνα και για την ζωή. 

Όταν μάλιστα τα τελευταία χρόνια η χειρουργική του ποδιού έχει αλματώδη εξέλιξη και όλες οι επιστημονικές ανασκοπήσεις παρουσιάζουν πολύ καλά αποτελέσματα και οι χειρουργημένοι ασθενείς είναι ικανοποιημένοι καθώς έχουν κομψότερα και πιο λειτουργικά πόδια.


Μπορείτε επίσης να διαβάσετε:  Κότσι, μια κοινότατη πάθηση, ενοχλητική το καλοκαίρι, βασανιστική το χειμώνα, http://www.myoskeletiko.com/item/1930-kotsi-mia-koinotati-pathisi-enoxlitiki-to-kalokairi-vasanistiki-to-xeimona-kon-nos-saropoulos-orthopedikos-ksaropoulos-hotmail-com.html