Ριζάρθρωση - Πολυγωνομετακάρπια ή Τραπεζομετακάρπια αρθρίτιδα

Η οστεοαρθρίτιδα  (ΟΑ) αποτελεί το συνηθέστερο τύπο αρθρίτιδας. Πολλές φορές συμβαίνει σε αρθρώσεις που υποδέχονται πολύ μεγάλα φορτία, αλλά και σε αρθρώσεις που υποδέχονται μικρότερες αλλά συνεχείς καταπονήσεις κατά την καθημερινότητά μας.

Στην ΟΑ οι αρθρικές επιφάνειες χάνουν τον χόνδρο που τις προστατεύει και τα οστά στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της άνισης κατανομής των δυνάμεων αντιδρούν και παράγουν τις γνωστές σε όλους μας εκφυλιστικές αλλοιώσεις.

Η ΟΑ στη βάση του αντίχειρα (πολυγωνομετακάρπια άρθρωση) είναι συχνή πάθηση, προσβάλλει 1 στις 4 γυναίκες ηλικίας 30-70 ετών και 1 στους 12 άντρες και προκαλεί πόνο, δυσκαμψία και ατροφία του θέναρος δυσκολεύοντας τη συλληπτική ικανότητα του χεριού.

Για τη διάγνωση συνήθως αρκεί η κλινική εξέταση και μια απλή ακτινογραφία άκρας χειρός σε δύο επίπεδα. Μερικές φορές ο γιατρός πρέπει να την ξεχωρίσει από τις φλεγμονώδεις αρθρίτιδες, την αστάθεια λόγω υπερελαστικότητας ή τραυματισμού, την τενοντίτιδα De Quervain, τη στενωτική τενοντοελυτρίτιδα, άλλες τενοντοπάθειες, το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, το γάγγλιο καρπού, πόνο που προέρχεται από τον αυχένα ή τη συμπίεση περιφερικού νεύρου, ακόμη κι από σπανιότερες παθήσεις, όπως οι κύστεις ή οι όγκοι του καρπού.

 

Η συνήθης θεραπεία για την Οστεοαθρίτιδα περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη και αναλγητικά φάρμακα, τοπικές εγχύσεις στεροειδών ή υαλουρονικού οξέος, ;έγχυση PRP, χρήση νάρθηκα ή κηδεμόνα για 3-4 εβδομάδες κατά τις επώδυνες κρίσεις ή περιοδικά, ιδίως κατά τη νύχτα και φυσικοθεραπεία. Σε πιο σοβαρές και επίμονες περιπτώσεις μπορεί να απαιτείται χειρουργική επέμβαση.

Η φυσικοθεραπεία στοχεύει στην άσκηση των μυών της περιοχής και κυρίως στην τροποποίηση των δραστηριοτήτων (σύλληψη μικρότερης δύναμης, χρησιμοποίηση και του άλλου χεριού, χρήση ειδικών εργαλείων μεγαλύτερου διαμετρήματος, αλλά και ειδικών βοηθημάτων για τη σύλληψη αντικειμένων, προμήθεια βιβλιοστάτη κλπ) και στην αναλγησία (με κρύα επιθέματα, TENS, laser και άλλα φυσικά μέσα).

Η χειρουργική θεραπεία ενδείκνυται όταν ο πόνος είναι επίμονος, όταν προκαλεί σημαντική λειτουργική ανικανότητα, και κυρίως όταν έχουν αποτύχει οι παραπάνω θεραπείες. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές επεμβάσεις ώστε να μπορούμε να εξατομικεύουμε τη θεραπεία ανάλογα την περίπτωση.

Στα πρώτα στάδια που δεν έχει προχωρήσει η φθορά της άρθρωσης γίνεται Οστεοτομία του 1^ου μετακαρπίου ή Συνδεσμοπλαστική με σκοπό την αναδιανομή των φορτίων και τη διακοπή της εξέλιξης της νόσου.

Στα πιο προχωρημένα στάδια της νόσου γίνεται αρθροπλαστική. Δηλαδή αφαιρούνται οι κατεστραμμένες αρθρικές επιφάνειες και τοποθετείται υλικό μεταξύ των οστών. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι, αλλά πιο δημοφιλής παραμένει η αφαίρεση του Μείζονος Πολυγώνου οστού (trapezium), συνδυασμένη με ανακατασκευή του παλαμιαίου συνδέσμου και τοποθέτηση τενόντιου μοσχεύματος. Η αρθρόδεση, παρά το γεγονός ότι καταργεί στην ουσία την άρθρωση, επιτυγχάνει αναλγησία και βελτίωση της δύναμης και συστήνεται όταν έχουν αποτύχει οι παραπάνω θεραπείες, αν και αρκετοί χειρουργοί την προτείνουν και σε νεώτερους ασθενείς με έντονη δραστηριότητα.